یعنی چی میشه؟!

گیر افتاده‌اند وسط یک هزار تو. همه‌چیز درهم و بهم ریخته. من بی اعصاب و بی‌حوصله.
اتفاق‌هایی که هر کدام به تنهایی می‌توانست تا ته دلم را غرق شادی کنند یکی یکی در حال افتادند ولی هر کدام انقد بی‌موقع و گاها دیر که شادی را کمرنگ کرد و از طرف دیگر شرایط را بغرنج‌تر.
پاسپورت ها که باید در کمتر از ده روز می‌رسید با ندانم کاری مسوولی حدود سه هفته دیرتر رسید، بعد از دعوایی که داشتم و تازه فهمیدیم تمام روزهایی که منتظر آمدن پستچی بودم، اصلا پست نشده بودند!
سه سال منتظر خانه دولتی بودیم و درست زمانی که باید برای کارت خروج بچه اقدام کنیم، زنگ زدن برای خانه.
این یعنی تغییر آدرس و یعنی کارت و همه چیز می‌رود روی هوا تا پروسه کاغذ بازی های اداری انجام شود و هیچ معلوم نیس چقد طول بکشه...
حال غریبی دارم

بی‌مسوولیتی

تمام این صبح‌هایی که چندین بار می‌رفتم سر صندوق پست یا همینجور سر کوچه منتظر بسته پستی بودم، اصلا چیزی پست نشده بود.
خانم سفارتی دوشنبه با اطمینان و همون حالت سرد و بی‌روح جواب دادند گفت چهارشنبه هفته پیش بسته پست شده. ولی امروز بعد دقایق طولانی پشت خط موندن مشخص شد اصلا بسته پست نشده، خیلی شیک‌و‌راحت.

روزمرگی

بیش از یک هفته‌اس که هوا ابری و بارونیه و رسما تهوع آور. اصلا فرصت نمیشه که لباس‌ها رو شست. فرصت چی میشه؟ هیچی.
قرار بود چن تا کتاب برام‌ پست کنند ولی اونم نشد. هزینه پست تا همین چند ماه قبل برای بسته‌ای زیر دو کیلو صد تومن و نهایت ۱۱۰ بود با هزینه بیمه و‌همه‌چی. الان چند شده؟ همون میزان بار شده بیش از پانصد تومان. کل کتاب‌هایی که خریده بودم شده بود ۲۰۰ تومن و قرار .شده بود چن تاش رو‌پست کنن. واقعا که زور داره. یهویی  از صد تومن بشه پونصد تومن!!!
بارون داره می‌خوره به شیشه، یعنی باد هم داره میاد. هوا سرده، یه جور سرد که جرات نکردم این چن روز با بچه بیرون برم.
از فضاهای مجازی دلزده شدم. توییتر پر از استرس، فشار روحی و‌روانیه، چرا؟ چون اکثر آدم‌ها اونجا حس می‌کنم دانای کل هستن و عالم به همه‌ی امور. انقد در مورد همه چیز نظر می‌دن و تحلیل می‌کنن آدم اعتمادبنفس‌ش رو از دست می‌ده و همه‌اش فک‌ می‌کنه چقد بیسواد و نااگاهه.
از اون ور اینستا، پر از سوال و فخرفروشی. یه‌جور کپی‌های سطحی، همه‌اش عزیزم و وای شما چه خوبی، اینو از کجا خریدی و‌الخ...
چقد همه‌چی کپی شده، تقلیدی، تکراری، تهوع آور...