میان خستگی‌ها و دلسردی‌های گاه و بی‌گاه این روزهای خاکستری، بودن کنار اوست که آرامم می‌کند.
گاه ساعت‌ها کنار هم می‌نشینیم، غالبا او گوینده و من شنونده و همه چیز آرام.
هی به آدم هشدار می‌دهند ولی آدم اگر آدم بود که...
حالا عصرهایی که کنارم نیست هی دلم تنگ می‌شود، هی.
سه شنبه هفتم تیرماه90.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر