چالش‌های تمام‌نشدنی

 امیدوارم به زودی این پیچ رو هم پشت سر بذارم و بعد در آرامش برای خودم جشن بگیرم، به افتخار خود خودم. از خودم تشکر کنم، خودم رو بغل کنم و بگم دیدی تونستی.

زنان شجاع افغان

 دو شب پیش انقدر نگران و مضطرب پنجشیر بودم که هی از وسط خواب بلند میشدم و توییتر مریم مسعود رو چک کنم، به گمانم این شب دلخون‌ترین‌ها بودن و عجب شبی.

دیروز بعد از پیام احمدمسعود انگار خون در رگ‌ها روان شده، انگار ادم‌ها به همدلی هم امیدوار شدند. هر چند شرایط سخت است و طالب‌ها مسلح و ترسناک. ویدیوهای منتشر شده در شبکه‌های مجازی شجاعت و اگاهی زنان را بیشتر از همه نمایان می‌سازد. زنان دلاوری که با صدای بلند ازادی را فریاد می‌زنند چه یگانه و تحسین‌برانگیزند. امیدوارم از پا ننشینند، ادامه دهند تا صدایشان جهانی را بیدار کند.

پنجشیر روزنه‌ای به روشنایی

  دیشب شب سیاه و نکبت بود برای پنجشیر برای دنیای در خواب رفته. چه خون‌ها که روان شده و چه خیانت‌ها که بر این مردم روا داشته شد. کسی صدایشان را نشنید چون سیاهی در سیاهی غوطه‌ور شده بود.

خیلی وقت‌ها برای امید، برای ادامه مسیر تیره و تار نیاز به قهرمانی هست، به اسطوره به هر چیزی که کورس‌های امید را سرپا نگهدارد. احمدمسعود همین امید بوده و هست در کشوری که پلشتی و نکبت از سر و رویش می‌بارد.

زن‌های دلیرش بلندگو به دست می‌روند کنار گوش طالب‌ها و اعتراض می‌کنند ولی مردهای کابل و هرات کجایند؟!

دنیایی پر از نکبت و بدبختی ما را احاطه کرده، اندک امیدها همین فریادهای علیه ظلم است که به طلوع آفتاب صبحی دیگر آدمی را امیدوار می‌کند.

در اعماق تنهایی

 پنجره برام حکم رهایی و آزادی رو داره. روزی چند بار میرم جلو پنجره و از خودم می‌پرسم من اینجا چیکار می‌کنم؟! واقعا من اینجا چیکار می‌کنم؟! بعد که حسابی مخ خودم رو خوردم پنجره رو می‌بندم و احتمالا می‌ره دنبال خوردن چایی.

چایی هم رفیقم همدل خوبیه، گرم و دلنشین. انگار آب روی آتیش.

غمگین، دلگیر، دلشکسته و ناامیدم. نمی‌دونم چقدر طول بکشه تا حس‌های منفی‌م کمتر بشه ولی چیزی که بهش مطمینم تنهایی عمیقی هست که هر روز بیشتر هم می‌شه.