به نظرم صحبت کردن با دوستای قدیمی اونایی که حداقل چند سالی با هم زندگی دانشجویی رو تجریه کردیم از این لحاظ که با زیر و بم آدم، نقاط قوت و ضعف‌شون آشناتر هستن یه جور انرژی مثبت خوبی به آدم می‌ده. کمک می‌کنه یادش بیاد کی بوده و با چه چیزهایی تو ذهن بقیه موندگار شده. دوستم هنوز یادشه من چقد تو حفظ کردن کلمه‌ها مهارت داشتم، یادشه چقد پرانرژی بودم و یادشه که من آدم تو خونه بشین و درگیر کارهای روزمره بشو نبودم. منم یادمه اون چقد زبانشناسی‌ش خوب بود، می‌دونم چقد کتاب خونده، اصلا چقد پایه بودیم بریم کتابخونه کتاب بگیریم، چقد سوادش از خیلی‌ها که ارشد و دکتری دارن بالاتره و چیزی که ما به شدت توش ضعف داریم اعتمادبنفس‌ه و کم گرفتن خودمون. دیگه قرار نیس همه چی مثل قبل پیش بره و اجازه بدم کسی منو تحقیر کنه و فک کنه چون طرز فکر خودش و خانواده‌اش اینه می‌تونه به منم تحمیل‌ش کنه. از همیشه به خودم و رفتارم مطمین‌ترم و حرفایی که شنیدم خیلی مصمم‌ترم کرده که بتونم در برابر عقده‌های طرف مقابل‌م بایستم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر