خیلی دلم شکسته شاید بیشتر از همیشه. گاهی مثل این لحظه‌های سیاه فک می‌کنم هیچ راه نجاتی ندارم...اشک می‌ریزم و به امید طلوع فردا صبح‌م...
به این فک می‌کنم که آدمیزاد به چه درجاتی از پست‌فطرتی و عوضی بودن می‌رسه که محبت و ازخودگذشتگی طرف مقابلش رو نمی‌بینه...چقد باید پست باشی، کاش حد و اندازه‌ای داشت...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر