در این تنهایی بی‌انتها، نوشتن کمک‌م می‌کند که قدری از کثافت‌های تلنبار شده در مغزم کم شود.
مدام در حال سرزنش خودم هستم، مدام عذاب وجدان دارم و این حالم را بدتر می‌کند. سکوت می‌کنم چرا که طی این سال‌ها تجربه کرده‌ام که چطور از نقطه ضعف‌هایم برای آزار مداومم استفاده می‌کند و لذت می‌برد. حرفی نمی‌زنم چون می‌دانم چطور از دهان آدم حرف می‌کشد و حرف می‌گذارد داخلش. تنها دلخوشی این روزهای پر استرس و غمگین بچه نازنین‌م است که کنارم خوابیده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر