فک کنم نجات‌دهنده من در این روزها قدم زدن کنار کانال آب است. پاییز در شهر خودنمایی می‌کند و به جایی لذت بردن از این حجم از
زیبایی من روی برگ‌ها راه می‌روم و در حال رد و بدل کردن ویس با دوستانم هستم.
بحث‌ها یا در مورد از کار افتادن ف.ی.ل شکن‌هاست یا از رنج و دردهای روزمره.
خلاصه اینکه در اقصی نقاط کره زمین پراکنده‌ایم بل دردها و زخم‌های مشترک و بی‌پایان.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر