هنوز هم ته ماندهای از آن انرژی وصف ناشدنی دیروز باقی مونده که میتونم بنویسم.
شاید برای آقایونی که خیلی راحت میتونن برن تو یه استادیوم چند هزار نفری بشینن، این حرفها و گفتن از این هیجان و شور چیز پیش پا افتادهای باشه ولی برای من تجربه خاطرهانگیزی بود.
12 سال پیش هم (سال 75) من در بین جمعیت تو شاهچراغ بودم ولی فضا، حس و حال اونجا با برنامه دیروز فرق میکرد، منم اون آدم 12 سال پیش نیستم.
یا مثلا بازی ایران و استرالیا رو من بایه جمع چند 100 نفری دیدم که هیچکدوم رو زمین جا نمیشدن و بودن در کنارشون کلی هیچان و لذت داشت.
بعد از اون(سال 76) تو تمام این مدت هیچوقت انقدر انرژی، هیجان و شور نداشتم، یعنی تو این مدت هیچوقت تو چنین فضایی قرار نگرفته بودم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر