در برابر نسلی که این روزها با شجاعت و جسارت کف خیابون‌هاست، ما خیلی فانتزی و رمانتیک بودیم.
چه جسارتی، چه همبستگی تحسین برانگیزند. یکی ضربه می‌خوره بقیه برای کمک جمع می‌شن، یکی حمله می‌کنه بقیه با هم دفاع می‌کنند.
ممنون شماییم که انقد قوی، شجاع و جسورید.
بعد از مدت‌ها دارم کتاب می‌خوانم، عسل و حنظل. قبل‌تر هم از طاهر بالجنون کتاب تأدیب را خوانده بودم. یک شب داشتم به کتاب‌هایی که این چند سال خوانده‌ام فک می‌کردم اکثرا در ارتباط با زندان، تبعید و رنج و اندوه بودند. از لیبی و آفریقا گرفته تا عراق و خاورمیانه...نکبت دیکتاتوری نفس همه را بریده. چشم‌های بسیاری را کور و دهان‌های بیشتری را بسته. امیدهای فراوانی را به تاراج برده و سرخوردگی را همه‌جا پخش کرده. تجربه‌ای آشنا در میان مردمان این بخش زمین.
از دل‌خوشی‌های این روزهای‌م این است که می‌توانم ساعت‌ها برای دوستم ویس بفرستم و بالعکس. همیشه برای هم حرف داریم. از روزمرگی‌ها بگیر تا فیلم، کتاب و سریال.
لحظه‌های سخت و غمگینانه‌امان را اغلب با وجود چند هزار کیلومتر با هم تقسیم می‌کنیم و اندکی سبک‌تر می‌شویم.
غنیمتی است این حس امن بودن، اعتماد و بی‌پریدگی.
باشد که شادی‌ها و لبخندهایمان بیشتر از غم‌ها، ناامیدی‌ها و سرخوردگی‌هایمان باشد.
