خودم رو سرزنش نکن

 ساعت سه و نیم بامداد سه‌شنبه است و بیدارم، چرا؟ چون ذهنم دو تا اتفاق رو بهم ربط داده و بوی گند بی‌صداقتی و شارلاتان بازی ازش زده بیرون و من خیلی هوشیار و آگاه در وسط ظلمات به سادگی و خریت خودم فکر می‌کنم. این که آدم‌ها گاهی چه لقمه‌های بزرگ‌تر از دهن خودشون بر می‌دارن و بعد یله می‌شن رو یکی دیگه که بیا حالا یه کاریش بکن و این وسط ننه من غریبم هم در میارن. حس خوبی ندارم. گریه کردم و به خودم گفتم گاهی ادم‌ها بیشتر از اینکه رو داشته‌های خودشون حساب کنن روی سواستفاده از احساسات و فشار روانی که رو طرف مقابل میارن حساب بلز می‌کنن و بعد هم میرن قمپوز خودشون رو در می‌کنن.‌ دلم گرفته و فقط چند تا چیزه که امیدوار نگهم می‌داره.

خزیده در پیله

 یه مدت اینجا مرتب می‌نوشتم، الان؟ هیچ.‌ نمی‌دونم چطور می‌گذره در حالی که فقط می‌خوام بگذره و بعد با خودم ساعت‌ها فک می‌کنم پس شادی کو؟ پس معاشرت با دوستان؟ پس زندگی؟

روزگار غریبی شده. هم‌زمان که از تنهایی و دوری به تنگ میام از معاشرت و شلوغی هم فراری‌م. خزیده‌م تو پیله‌م و دوستش دارم. گاهی خسته و کلافه می‌شم ولی در نهایت می‌بینم من آدم همین پیله‌ام فقط کاش آدم‌های امن زندگی‌م در کنارم بودن نه فرسنگ‌ها دور...خیلی دور