اوی خودآزار

«او» مشغول خودآزاری است، چطور؟ چون حال ما اینجا خوب نیست، چون درب و داغون هستیم او هم هر لذت و خوشی را در آنجا به خودش حرام کرده.
حرف گوش نمی‌دهد یک جور مقاومت دردناک در برابر هر گونه تغییر مثبت و حال خوب کن دارد.
به قول دوستی همین ملت غزغروی نالان که توی صف بانک و اتوبوس مدام فحش می‌دهند و این‌ها با همین وضع و شرایط موجود دارند به زندگی اشان ادامه می‌دهند، هر چند با سختی و مشقت زندگی مثل همه این سال‌ها در این کشور جریان دارد.
انگار ما زیادی حساس هستیم و درد بشریت مدام بیخ گلویمان را چسبیده.
واقعن دلم می‌خواهد «او» به زندگی برگردد، شاد باشد و خوشحال.
نمی‌دانم چرا این همه خودش را زجر می‌دهد، این آدم انگار با درد زندگی کردن برایش مطلوب‌تر است.
پ. ن: ایمان دارم به اینکه دلی که بشکند دودمانی را به باد خواهد داد، هنوز یکسال هم نشده که خبرهایی از دور و نزدیک می‌شنوم که چطور آدم‌هایی که ظلم کردند و دیگران را قربانی، چنان به ذلت و خواری افتاده‌اند که آرزوی مرگ می‌کنند.
دو- هوا زمستانی شده، سرد و بارانی.