روزها بلندتر شده‌اند، هوا تا ساعت شش و حتی بیشتر هنوز روشن است و این یعنی کمر زمستان شکسته.
من آدم آفتاب دوستی نبوده‌ام ولی روزهای طولانی ابری و نمناک و مریضی‌های پی در پی مرا مشتاق لمس گرمای آفتاب کرده هر چند همان اشعه‌های گرمابخش میگرنم را به اوج می‌رسانند. واقعا آدمیزاد به چی می‌تونه چنگ بزنه برای رهایی، آرامش، لذت، دلخوشی لبخند و الخ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر