روزنوشت در هوای بارانی

هوا سردتر شده و من تنها روی مبل نارنجی رنگ نشسته‌ام و منتظرم چای سبزم دم بکشد. روزهای آخر و من سعی می‌کنم به این آخر بودن‌ها کمتر فک کنم. دیشب تو ماشین و موقع برگشت از پرسه‌های روزانه میان جاد‌ه‌های سبز و پاییزی سرزمین‌های شمالی بهش گفتم دیگه سخت‌تر از اون خداحافظی ساعت شش سر چهار راه ولیعصر نیست که شب باید می‌رفتی و از مرز می‌گذشتی و تا صبح کابوس تیرخوردن و کشته شدن دیدم. انقد این مدت خدا کنارمون بوده، انقد لحظه‌های ست هوامون رو داشته که حالا مثل قبل‌ترها نگران و مضطرب نیستم. نه جوگیر و هیجان‌زده می‌شم نه عمیقا ناراحت و غمگین. سعی می‌کنم روال عادی زندگی رو پیش ببرم واسه همین از اینکه بعضی ها هی مدام میخان لفظ عروس و داماد رذو به کلر ببرن با وجود تذکری که می‌دم از دستشون ناراحت می‌شم. نمی‌دونم یه عده چرا انقد از قراردادن بقیه تو یه چارچوب و مدام کوبیدنش تو سر ما لذت می‌برن، شفاهی و مکتوب هم فرقی نداره بذاشون. تنها کاری که آدم از دستش بر میاد کم و کم تر کردن روابط با این آدم‌هاست.حالا همین آدم با وجود انتقاد شدیبد بچه‌هاش از رفتارها و نوع برخوردهاش باز هم همین روش‌هاش رو ادامه می‌ده، دیگه جوری شده که همه ازش فراری هستند.فک کنم یه نوع مرض که خودش هم باورش نمی‌شه چقد بد و آزاردهنده است.