یه زمانی حدود پنج سال قبل مامان و بابام حتی از پیامک زدن هم فراری بودن و حاضر نمی شدن یاد بگیرن. بعد شرایط جوری پیش رفت که پیامک زدن رو یاد گرفتن، کار با عابر بانک روهم یاد گرفتن و حالا هر دو تاشون با تبلت کار می کنن. پیام می دن، چت می کنن و استیکر می فرستن. دقیقن همین استیکرها نقطه احساسی و دلتنگ کننده قضیه اس. وقتی می بینم مامانم تند تند و پشت سر هم استیکر می فرسته برام هم ذوق می کنم هم اشکم در میاد از این همه دوری و دلتنگی.
چی شد که انقد راه افتادید؟ چی شد انقد اشتیاق نشون دادید برای یادگیری؟ جوابش به خاطر" بچه هاس".
بچه ها که ازشون دور می شن حاضرن هر کاری بکنن تا فاصله ها کمتر شه. یاد می گیرن، دنیال چیزای جدیدن و از تجربه های جدید ارتباطی ترسی ندارن...
و چقد خوبه که می تونم اشک ها و بغضم رو پشت استیکرها قایم کنم.
چی شد که انقد راه افتادید؟ چی شد انقد اشتیاق نشون دادید برای یادگیری؟ جوابش به خاطر" بچه هاس".
بچه ها که ازشون دور می شن حاضرن هر کاری بکنن تا فاصله ها کمتر شه. یاد می گیرن، دنیال چیزای جدیدن و از تجربه های جدید ارتباطی ترسی ندارن...
و چقد خوبه که می تونم اشک ها و بغضم رو پشت استیکرها قایم کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر