هوا حدود شش و نیم عصر است و روشن. تا همین چند هفته قبل حدود پنج ظلمات بود. این دو سه روز هوا آفتابی بود و بچه رفتیم پارک دوچرخه سواری. لذت او از بازی مرا هم خوشحال می‌کند. همچنان ورزش نمی‌کنم، مدام خودم را سرزنش می‌کنم و انگار راه نجاتی برای فرو نرفتن در این منجلابی که برایم ساختن نیست. تلاش می‌کنم و به امید نورم. دوستان خوبی دارم و خدایی که همین نزدیکی است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر