فارغ از اینکه چه نتیجهای رقم بخورد، از اینکه زنده ماندم و برق امید و زنده بودن روح امید را با وجود همه سرکوبها و سرخوردگیها باز هم دیدم از خدا متشکرم.
رایی که میدهم به منزله فراموشی نیست. جای داغ همیشه میماند، کهنه نمیشود همیشه تازه است.
این روزها باید این بذر امید را که طی این چهارسال زیر لگدهای اقتدارگرایان و سرکوبگرایان جوانه زده را دست به دست دل به دل پخش کنیم، این جوانه باید که ریشههایش محکم شود.
این کشور مالِ همه ما است و یک زندگی معمولی همراه با آرامش حق ما.
حق را باید گرفت، هر چند هزینه دارد ولی کاش همه ما برای گرفتن حقمان تلاش کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر