۱۳۹۲ خرداد ۳۱, جمعه

سکوتِ پردرد

باید برای خودم متاسف باشم که شاد بودن را که لبخند زدن را فراموش کردم.
می توانم برای همراهی با دوستانم تظاهر به شادی کنم به اینکه چقد خوشحالم و...
همیشه یک جایی گوشه دلم شاید هم ذهنم می ترسیدم از اینکه یک روز خوب بیاید و خبری از آن شادی عمیق آن خوشحالی و انرژی که انتظارش را دارم نباشد...آن روز آمده ولی...
خوشحالیم بابت شادی و برق امید توی چشم های دوستانم بود، همین که زنگ می زدند و صدایشان پر از خنده و امید بود...
هر دو روز را ماندم توی خانه و با "او"ی پر حسرت حرف زدم، دلش لک زده بود پیش دوست هایش باشد، وسط کوچه خیابان های آشنایِ شهرش...
ترکیبی از شادی، غم، بیم و امید با طعم انتظار...انتظار...
بیشتر به سکوتِ پردرد گذشت.

۱ نظر:

  1. بزرگترین اشتباه ما فراموش کردن شادیست. و این دقیقا چیزیست که بعضی ها میخواهند و تمام تلاششان کشتن روح شادی در مردم بود که به نظرم تا حد بالایی موفق شدند. همیشه میگفتم و میگم بهترین راه مبارزه | همیشه شاد بودن است.

    پاسخحذف