۱۳۹۴ خرداد ۳۰, شنبه

بلند فکر کردن


مدیریت یه رابطه از راه دور خیلی سخته. مگر چت کردن و ای شبکه های اجتماعی چقد می تونن نیازهای عاطفی یه آدم رو بر طرف کنند؟ این شکلک ها و استیکرها مگر چقد می تونن منتقل کننده احساس آدم ها باشند؟ شاید تو یه بازه زمانی کوتاه این چیزها جاب بده ولی ت بلند مدت رابطه با مشکل برخورد میکنه.

ما هم بحثمون می شه، به هزار و یک دلیل. سخته. بعد هی میشینیم پای چت کردن  هی سو تفاهم ها بیشتر می شه. چون کلمات خالی از حس هستن، توشون نگاهی نیست که بتونه آرومت کنه. بغضت رو ببینه یا اشکت رو. هیچ وقت متوجه این نشدم که ت یه بحث مخصوصن وقتی عصبی  هیجان زده هستم چقد می تونم خشن  و آزاردهنده باشم. ولی چند روز پیش وقتی ناظر یه بحث تو یه گروه بودم دیدم چقد آدم وقتی از چیزی ناراحت و دلخور می تونه تو بحث کردن خشن و عصبانی باشه و خودش هم متوجه نباشه که با لحن و کلماتش چقدر بقیه رو می تونه ناراحت کن. آدم تا وقتی ت بطن یه ماجراست یه چیزایی رو از نزدیک درک می کنه و یه چیزایی رو نه ولی وقتی در جایگاه یه ناظر قرار می گیره می بینه گاهی همین رفتارها چقد براش غیر قابل تحمل.چقد این سال ها عصبی و بی حوصله شدیم. چقد شاکی؟

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر