امروز آخرین روز سال ۲۰۱۵ است. دیشب داشتم به این فک می‌کردم که برا ما چه اتفاق‌های خوب و بدی افتاده و دستاورد کلی این سال برامون چی بوده.
کلی اتفاق افتاده، خوب و بد ولی یه نتیجه کلی از همشون می‌شه گرفت و اون تجربه‌های ارزشمندی هست که مطمنن در ادامه مسیر خیلی بیشتر به کارمون می‌اد.
آدم‌های اطرافمون رو بهتر و بیشتر شناختیم. اینکه آدم تو یه جای دور و کلن در غربت اول از همه توکلش باید به خدا باشه و بعد خودش. دوست خوب و کمک حال خوبه ولی از این مدل دوست‌ها کمیابن و نمی‌شه به بودن همیشگی شون دل بست. پس اول و آخر این خود آدم هست که باید گلیمش رو هر جور شده به دوش بکشه.
بالاخره «او» امسال یه کاری پیدا کرد و با اینکه سخته و به لحاظ جسمی خیلی انرژی بر ولی الان بیش از دو ماه هست که مشغول شده. اوایل خیلی براش سخت بوده، شاید بیشتر از اون چیزی که من تصور کنم. یه آدمی که تو کشور خودش مهندس بوده و فلان حالا تو یه کشور دیگه بره از ابتدایی‌ترین کارای ساختمانی شروع کنه... ولی باز هم خدا رو شکر که همین کار هم پیدا شد. خدا رو شکر که محتاج کسی نیست و زیر بار منت هیچ چپ و راستی.
کار کردن تو رسانه‌ها اونم تو شرایطی که یکی یکی دارن تعطیل می‌شن یعنی حضور تو باند و دسته‌های مختلف و اگر نتونی درست رابطه برقرار کنی یا خودت رو بچسبونی سریع حذف می‌شی.
آدم‌های دور و اطراف رو هم بهتر شناختیم. نشستن سرجاشون و از این ور و اون ور به هر اسمی پول می‌گیرن (نوش جونشون) تز می‌دن شما چیکار کنید، چیکار نکنید. پیداتون نیس و از این حرفا
به این نتیجه رسیدیم که بهترین کار دور و دوستی با این آدم هاست. ترجیح می‌دیم دو زار کمتر داشته باشیم و همون رو هم با سختی به دست بیاریم ولی آویزون کسی نباشیم و مستقل زندگی کنیم.
همین تجربه هاست که زندگی آدم‌ها رو می‌سازه.
زندگی تو کشورهای اروپایی با اون زبون‌های تخمی و افزایش روز افزون تعداد مهاجر‌ها و پناهنده‌ها اصلن آسون نیست مخصوصن وقتی کسی از طرف خانواده حمایتی هم نشه و همه چیز رو باید خودش از صفر شروع کنه. این وسط افسردگی، مریضی، تنهایی و هزار تا حرف و نیش و زخم هم ممکنه قدم‌های آدم رو سست کنه و بیفته یه گوشه و بگه بذار بمیرم و خلاص.
واقعن دوباره شروع کردن، قدم برداشتن و امید به آینده تو یه دنیای کاملن جدید و متفاوت سخته و طاقا فرساست ولی انسان اگر سختی بلند شدن و برداشتن گام اول رو به خودش نده، باید بپوسه.
سال ۲۰۱۵ برای ما برداشتن محکم همون قدم‌های اولیه بوده و انشالله تو سال جدید نتیجه اولیه اون قدم‌ها رو برداشت خواهیم کرد.
سخته، خیلی سخته ولی غیرممکن نیست.
ممنون از خدا، که همیشه هوامون رو داشته.
کلی اتفاق افتاده، خوب و بد ولی یه نتیجه کلی از همشون می‌شه گرفت و اون تجربه‌های ارزشمندی هست که مطمنن در ادامه مسیر خیلی بیشتر به کارمون می‌اد.
آدم‌های اطرافمون رو بهتر و بیشتر شناختیم. اینکه آدم تو یه جای دور و کلن در غربت اول از همه توکلش باید به خدا باشه و بعد خودش. دوست خوب و کمک حال خوبه ولی از این مدل دوست‌ها کمیابن و نمی‌شه به بودن همیشگی شون دل بست. پس اول و آخر این خود آدم هست که باید گلیمش رو هر جور شده به دوش بکشه.
بالاخره «او» امسال یه کاری پیدا کرد و با اینکه سخته و به لحاظ جسمی خیلی انرژی بر ولی الان بیش از دو ماه هست که مشغول شده. اوایل خیلی براش سخت بوده، شاید بیشتر از اون چیزی که من تصور کنم. یه آدمی که تو کشور خودش مهندس بوده و فلان حالا تو یه کشور دیگه بره از ابتدایی‌ترین کارای ساختمانی شروع کنه... ولی باز هم خدا رو شکر که همین کار هم پیدا شد. خدا رو شکر که محتاج کسی نیست و زیر بار منت هیچ چپ و راستی.
کار کردن تو رسانه‌ها اونم تو شرایطی که یکی یکی دارن تعطیل می‌شن یعنی حضور تو باند و دسته‌های مختلف و اگر نتونی درست رابطه برقرار کنی یا خودت رو بچسبونی سریع حذف می‌شی.
آدم‌های دور و اطراف رو هم بهتر شناختیم. نشستن سرجاشون و از این ور و اون ور به هر اسمی پول می‌گیرن (نوش جونشون) تز می‌دن شما چیکار کنید، چیکار نکنید. پیداتون نیس و از این حرفا
به این نتیجه رسیدیم که بهترین کار دور و دوستی با این آدم هاست. ترجیح می‌دیم دو زار کمتر داشته باشیم و همون رو هم با سختی به دست بیاریم ولی آویزون کسی نباشیم و مستقل زندگی کنیم.
همین تجربه هاست که زندگی آدم‌ها رو می‌سازه.
زندگی تو کشورهای اروپایی با اون زبون‌های تخمی و افزایش روز افزون تعداد مهاجر‌ها و پناهنده‌ها اصلن آسون نیست مخصوصن وقتی کسی از طرف خانواده حمایتی هم نشه و همه چیز رو باید خودش از صفر شروع کنه. این وسط افسردگی، مریضی، تنهایی و هزار تا حرف و نیش و زخم هم ممکنه قدم‌های آدم رو سست کنه و بیفته یه گوشه و بگه بذار بمیرم و خلاص.
واقعن دوباره شروع کردن، قدم برداشتن و امید به آینده تو یه دنیای کاملن جدید و متفاوت سخته و طاقا فرساست ولی انسان اگر سختی بلند شدن و برداشتن گام اول رو به خودش نده، باید بپوسه.
سال ۲۰۱۵ برای ما برداشتن محکم همون قدم‌های اولیه بوده و انشالله تو سال جدید نتیجه اولیه اون قدم‌ها رو برداشت خواهیم کرد.
سخته، خیلی سخته ولی غیرممکن نیست.
ممنون از خدا، که همیشه هوامون رو داشته.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر