ما خود فاجعه ایم، فاجعه

یکی دو هفته پیش اتفاقی یک قسمت از داستان پستچی چیستا یثربی را خواندم و فک کرده‌ام همه داستان است. بعد سری زدم به صفحه اینستاگرامش و متوجه شدم داستان دنباله دار است و البته که زندگی واقعی خودش را دارد روایت می‌کند. بعد‌تر متوجه شدم دنباله کنندگان پستچی خیلی حیلی زیاد هستند و همه بی‌صبرانه منتظر ادامه داستان. بعضی روز‌ها کامنتهایی را که برایش گذاشته‌اند می‌خوانم. عده‌ای مشغول قضاوت و صدور حکم هستند و عده‌ای اشک ریزان منتظر ادامه داستان. هر بار هزاران بار تکرار می‌کند که صبور باشید و زود قضاوت نکنید ولی باز قضاوت کنندگان با فحش و داد و دعوا به راه خود ادامه می‌دهند.
طلبکار نویسنده هستند که چرا زود‌تر بقیه داستان را نمی‌گذارد؟ ً! چرا فلان نمی‌کند، چرا بیسار نمی‌کند. مدام در هر حال حواله کردن خرده فرمایش‌هایشان به سمت نویسنده هستند.
خیلی صبوری می‌خواهد که در برابر این حجم از نظر و انتقاد و فحش و هر چیزی آدم دوام بیاورد. درسته از اینکه کار آدم مورد استقبال قرار بگیرد خوشحال می‌شود ولی آرامشی که به یغما می‌رود و این وسط زخم زبان‌ها، تحملشان سخت‌تر می‌شود.
به نظرم رفتار جامعه ما در شبکه‌های اجتماعی به ویژه در واکنش به عکس‌ها و نوشته‌های آدم‌های معروف واقعن قابل بررسی است. این همه خشم، نفرت، حسودی، فحش و بد و بیراه نثار بقیه کردن کمتر از فاجعه نیست. فاجعه‌ای که هر بار به ظاهر قربانیان خاص خودش را دارد ولی در اصل کل جامعه قربانیان این فاجعه‌ها هستند.