آی روزگار!

بعضی وقت‌ها حتی نمی‌توانم وانمود به خوب بودن کنم.
مثل همین امشب، دوباره بی‌خوابی و تکرار هزار باره‌ی هزاران چرا؟
پناه می‌آورم به اینجا.
جای دوری نیسنم، همین دور و برها چرخ می‌زنم ولی اگر می‌شد چند روزی گم و گور شوم بهتر بود.
حالا خریت هم بخشی لاینفکی از من شده است.
به قول یک نفر خریت هایی که دوست داشتنی هم هستند و مدام تکرار می‌شوند.
نه، چرا باید از دیگری ناراحت بود؟!
مهم نیست، من هم جزیی از همان دیگران آزاردهنده هستم.
در این دنیای مزخرف، جای گله و شکایت از هیچ کس نیست، سعی کن اینو بفهمی.
مانی، کامنتت رو بعد از اینکه این مطلب رو نوشتم دیدم، دقیقا این وبلاگ بخشی از زندگی من شده.